Ik kom net uit het zwembad. Druppelend badpak. Midden in de woonkamer in St Tropez. Renee heeft zich net gedoucht. Haar haar nog nat, maar ze is al aangekleed. En ineens overvalt het me. Zoals elke keer als we weer naar huis gaan. Als onze vakantie voorbij is.
We hebben zin in ons werk. Allebei heel veel. Maar toch. Wat gaat het snel, elke keer weer. En dat maakt me weemoedig. Zoals bij een film waarvan je weet dat ie bijna is afgelopen. In flarden zie ik ons samen: hoe we hier hand in hand liepen. Onze diepgaande gesprekken. Onze lachbuien want ik kan zó om Renee lachen. Om haar droge humor. Het samen ontbijten. Het niets hoeven. Het zijn.
We zijn in Nederland ook verbonden. Dat weet ik. Maar hier… hier schijnt de zon. Hier gaat alles net wat langzamer. We beginnen de dag zonder klok, slenteren door straatjes, drinken koffie op een pleintje. Het leven voelt hier losser. Minder moeten, meer genieten van het trage, eenvoudige leven.
En het lijkt wel… hoe langer we bij elkaar zijn, hoe weemoediger ik word bij het inpakken van onze koffers. Misschien heeft het iets met ouder worden te maken. Met weten wat je hebt. En voelen hoe kostbaar het is. Ik wil elke minuut van ons leven proeven. Ik wil mooie herinneringen blijven maken. Niet straks. Nu.
Vroeger dacht ik daar anders over. Toen we net samen waren, schoof ik deze momenten soms voor me uit. Eerst nog de bedrijven opbouwen. Eerst succes, eerst zekerheid. Ik dacht dat ik tijd genoeg had. Maar toen Karin overleed, veranderde alles. Haar plotselinge dood sneed alles open. Het besef dat iemand zomaar uit je leven kan verdwijnen, zonder waarschuwing. En dan heb ik het nog niet eens over de rouw. Die rauwe, hartsverscheurende pijn.
Sindsdien is er iets veranderd. In mij. In ons. In mijn prioriteiten. Ik voel steeds vaker: blijf bij me. Niet uit angst. Niet omdat ik het niet zonder haar zou kunnen. Maar omdat het leven met haar voller, rijker, zachter is. Omdat onze verbinding diep is. Gevuld met alles wat we samen hebben meegemaakt. Verdriet en vreugde. Stilte en schaterlach. En alles ertussenin.
Daarom geniet ik zo bewust van onze tijd samen. Daarom wil ik niet haasten. Daarom word ik weemoedig, ja. Als we weer onze koffers inpakken.
Ik krijg het koud als ik dit leest, inderdaad ook ik word wat weemoedig, de leeftijd 😅
Goed om te zien dat jullie het zo fijn en liefdevol hebben gehad, hou dit vast koester het, deze momenten kan niemand jullie meer afnemen 💘😘