Het is mei en we wandelen door St. Tropez. Misschien is het echt rustiger dan ooit, of valt het me nu pas op. Hoe dan ook, het voelt alsof de tijd hier even stilstaat. We slenteren al de hele dag door het dorp. Eerst koffie bij Café Paris, dan verdwalen we in de steegjes, waar de Toscaanse jasmijn bloeit. De lievelingsbloem van Renée.
We komen hier al jaren. En toch, ondanks de vertrouwdheid, blijf ik nieuwe plekjes zien. Alsof St. Tropez zich stukje bij beetje blijft onthullen. Het woord voor 2025 is niet voor niets ontdekken.
Tussen alle herinneringen die ik hier draag, maakte ik vandaag ruimte voor iets nieuws. Ik schreef op een lijstje wat ik nog wil ontdekken. Samen met Renée. Maar ook alleen.
En terwijl we liepen, gebeurde het gewoon. Geen plan, geen voornemen. We stonden ineens voor Le Créateur de la Tarte Tropézienne. Jarenlang liep ik er langs. Keek naar de etalage vol kleurrijke taartjes. En werd daar al blij van.
Maar vandaag stapte ik naar binnen. Helemaal spontaan. En ik kocht voor mezelf een frambozentaartje.
De eerste hap? Friszoete frambozen die meteen je aandacht opeisen. Een tikje zuur, vol zomerzon. Dan zakken je tanden dieper het taartje in en proef je de romige vanillepudding. Zacht, vol en rond van smaak. En onderin dat krokantje, dat nét genoeg tegenwicht geeft.
Wat een ontdekking.
Dus ben je ooit in St. Tropez, sla dit adres niet over.
Pure ambacht. En een klein feest voor je zintuigen.
