Over vrouwen, wijsheid, wabi-sabi en de schoonheid van ouder worden.
Via via kwam ik bij STUDIOSOONOK.NL terecht. Een vriendin van mij had een prachtig doek in haar praktijk hangen, en pas toen ik daar was, net nadat ze ging scheiden, viel het me op. Hoe is het mogelijk, dacht ik later, dat ik het daarvoor niet had gezien? Ik ben dol op details. Ik zie vaak wat anderen ontgaat. Maar dit had ik over het hoofd gezien. Misschien omdat het doek daar ineens op een andere plek hing, in een andere energie. Alsof het nu pas écht gezien wilde worden.
Ik vroeg waar ze dat prachtige doek had gekocht, en zo kwam ik uit bij Soon Ok. Eigenlijk heet ze Marielle, dat is haar Nederlandse naam. Ze is Koreaans, en schildert onder haar Koreaanse naam. Alsof ze daarmee ook iets eert. Haar afkomst. Haar verhaal. Ik voelde direct een klik. Op haar Instagram raakte ik meteen verliefd. Op de kleuren, de gelaagdheid, de thema’s: Asia, kimono’s, wabisabi, vrouwen. Alles wat ik mooi vind. Alles waar ik me thuis bij voel.
Ik heb zelf een Aziatische/Nederlands achtergrond. Ik ben opgegroeid in Nederland, maar iets in mij herkent zich zo in het oosterse. In de stilte, de schoonheid van eenvoud, de symboliek. De kimono’s die ze schildert herinneren me aan Japan, aan de vrouwelijke kracht die in die kleding zit. Die schoonheid die niet schreeuwt, maar fluistert.
Toen ik eindelijk een afspraak met haar kon maken en naar haar atelier in Utrecht reed, wist ik niet dat het me zó zou raken.
Ik kwam binnen en het was alsof de tijd even ophield met tikken. De geur van verf, wierook en iets wat ik niet kon plaatsen , misschien was het gewoon de geur van creatie, het kwam me tegemoet. In de ruimte: tafeltjes met oude Aziatische voorwerpen. Een Boeddha. Een paar antieke babyschoentjes. Een rozenkrans. Een verweerd kommetje met salie erin. Alles bij elkaar was het niet gestyled, maar gestroomlijnd. Alsof alles een verhaal vertelde. Niet bedacht, maar beleefd. Alsof ze het niet had ingericht, maar bijeengebracht.
En daar stond ze. In een lange, losse jurk. Haar zwarte haar viel op haar schouders. Tussen de donkere lokken zag ik iets glinsteren. Grijs. Zilver. En ik betrapte mezelf erop dat ik niet wist waar ik naar moest kijken: haar schilderijen, of naar haar. Ze wás haar kunst. Dat klinkt misschien overdreven, maar het was echt zo.
We praatten over van alles. Over haar werk, over vrouwen, over bestaansrecht. Over wortels die je niet altijd kent, maar wel voelt. Over hoe kunst een brug kan slaan tussen daar en hier, tussen toen en nu. Over hoe kleur, lijn en papier iets kunnen helen wat geen woorden kent.
Ik voelde haar.
En dan zit ik daar. Tussen de schilderijen van vrouwen in kimono’s. Gelaagd, zoals het leven zelf. Ze schildert op doek en antiek papier. Zo mooi. Zo kwetsbaar. En ineens gaat het gesprek ergens anders heen. Naar iets kleins. En tegelijk iets groots.
Naar grijs haar.
Ze vertelde dat ze haar haar nooit heeft geverfd. En ik keek naar haar. Naar die zilveren lokken tussen het zwart. En ik hoorde mezelf zeggen: “Het staat je zo mooi.” En ze lachte. En toen zei ze: “Waarom zouden we krampachtig vasthouden aan wat er niet meer is?”
Die zin bleef hangen. Alsof hij op mij wachtte.
Want gisteren zat ik bij de kapper. Zoals elke drie weken. Verven. Wegwerken. Bedekken. Vorig jaar zei ik nog: over drie jaar wil ik grijs worden. Waarom drie jaar? Geen idee. Misschien klonk het lekker veilig. Ver weg. Iets voor later. Maar gisteren hoorde ik mezelf zeggen: “Misschien over twee jaar.” En vandaag, in haar atelier, hoorde ik mezelf zeggen: “Ik denk dat ik eind van het jaar grijs wil worden.”
Alsof het besluit zichzelf al had genomen.
Waarom zouden we krampachtig vasthouden aan iets wat er niet meer is?
Die zin heeft me niet meer losgelaten. Want het is niet alleen haar haar. Het is wat het symboliseert. Het loslaten van controle. Van perfectie. Van ‘mooi’ in de ogen van een wereld die vaak niet eens kijkt. Ik dacht aan Pamela Anderson. Zonder make-up op de rode loper. Niet om te shockeren, maar om te laten zien: dit ben ik. Ik ben ouder geworden. En dat is oké. Sterker nog: dat is mooi.
Ze stond daar bij het San Sebastián Film Festival. Ook bij de Golden Globes. En bij Paris Fashion Week. Zonder make-up. Zonder opsmuk. Zonder façades.
Ik vind dat krachtig. Gewoon: jezelf zijn.
Dat is wabi-sabi. Dat is de schoonheid van wat niet perfect is. Van vergankelijkheid. Van sporen van het leven. Van wat doorleefd is. Van die oude tafels in haar atelier. Van het antieke papier in haar kunst. Van die zilveren lokken tussen het zwart.
Ik hou van vrouwen die durven te zijn. Die niet meer meelopen met wat hoort. Die hun eigen pad kiezen. Die zich niet meer willen bewijzen. Die liever trouw zijn aan zichzelf dan geliefd zijn door iedereen.
Ik hou van vrouwen zoals Soon Ok.
En dus ben ik klaar. Klaar om nog dichter bij mezelf te staan. Klaar om los te laten wat me niet meer dient. Klaar om te omarmen wat komt. De rimpels, de grijstinten, de zachtheid, de kracht. Alles.
Ik zie het al helemaal voor me. Mooie grijze krullen. Met rode lippenstift & prachtige schoenen.
Lekker Vrij en volledig mezelf.
Wat is mooi geschreven, deze momenten die je hebt door leeft.
Met het lezen van dit, voel ik wat je hebt ervaren , ik zie de prachtige kleuren.het herinnert mij aan de vele bezoeken aan de studio’s en ateliers om van kunst te genieten in mijn jeugd, zoveel herkenning van een kunstzinnig en kleurrijk leven .
Alles mag en kan zo puur zijn als je het maar durf te zien