Laatst zat ik met vier vrouwen te lunchen bij Brasserie Manna. Een verfijnde lunch, prachtige gesprekken, een toetje om niet te vergeten. We vertelden verhalen. Luisterden, stelden vragen, lachten. En zonder dat we het doorhadden, waren we 3,5 uur verder.
Op een gegeven moment vertelde ik waarom ik deze blog begon. Dat ik zo van content maken houd. Dat het mij blij maakt. Dat het me verbindt met het leven. Een van de vrouwen keek me aan met een soort wazige blik. Alsof ze dacht: jij liever dan ik. Zij hield meer van netwerken. Ook leuk. Maar ik? Ik zie verhalen overal. In flarden van gesprekken op straat. In het museum bij een werk waar je net iets langer blijft staan. In een tafereel in de trein. Dan denk ik: hier wil ik over bloggen of vloggen
Vroeger wilde ik John de Mol worden. Bij al mijn bedrijven en in de huizen waar ik woonde richtte ik mini-contentstudio’s in. Ik doe het voor mezelf. Omdat het me helpt anders te kijken. Omdat ik meer zie, meer hoor. Omdat het me creatiever maakt, blijer. Het zorgt voor concentratie en focus op mijn werk. En misschien is het juist daarom ook een tegenhanger van het werk dat ik doe. Een zachte, speelse spiegel.
In een wereld waar alles sneller, korter en oppervlakkiger moet, wil ik iets anders bieden. Een plek waar het écht is. Waar je even mag landen, zonder verwachtingen. Want er is online zoveel strijd, zoveel onrust. Zoveel nep. Deze blog (& vlog) is mijn antwoord daarop. Een plek die je uitnodigt om te vertragen en even stil te staan.
Een plek waarvan je denkt: hé, voordat ik ga slapen, lees ik nog een blog of kijk ik een vlog. Of als je thuis komt na een lange dag, moe en leeg, en je wil even ergens energie opdoen. Of na een oersaaie vergadering, dat je stiekem op je telefoon kijkt of ik alweer iets nieuws heb geschreven. Zo’n plek dus. Die je even optilt.
Deze blog is mijn plek. Hier deel ik verhalen, inzichten, kleine en grote rijke momenten en mini- en grote avonturen. Verhalen over mijn privéleven, dingen die ik zie of voel, en ook over mijn werk, maar dan wel achter de schermen. Omdat ik geloof dat een rijk leven ontstaat wanneer je de moed hebt om jezelf echt te leren kennen. Te omarmen. Te bevrijden van alles wat je tegenhoudt. Loskomen van het perfecte plaatje. En vooral: genieten. Want ik weet als geen ander dat het morgen zomaar anders kan zijn.
Maar bovenal? Ik heb er gewoon plezier in.
Liefs, Debbie
