Er is weinig dat mij zo diep gelukkig maakt als ’s ochtends de tuin in stappen, de stilte van het begin voelen. De wereld nog half in slaap. Mijn handen om een warme kop koffie, de geur die opstijgt als een belofte. En dan: mijn atelier. Mijn heiligdom van hout, licht en vrijheid.
Zodra ik de deur openduw, ruik ik het meteen: hout. Ruw, eerlijk, vertrouwd. Het haalt me direct naar binnen, naar mezelf.
Mijn vulpen ligt klaar, mijn schrift open, vol gedachten, ingevingen, ingevingen van de ziel. Verspreid over tafel: gescheurde pagina’s uit oude tijdschriften, kleuren, beelden, woorden die me iets vertellen zonder iets te zeggen.
De zon strijkt over de vloer, vogels zingen alsof ze weten dat ik luister. En ineens lijkt alles stil te vallen. Alsof de tijd me even met rust laat. Hier hoef ik niks. Hier mag ik gewoon zijn.
Ik ben niet van lange to do-lijstjes. Die maken me eerder moe dan effectief. Maar er fluistert altijd iets vanbinnen. Een idee, een verlangen, een stukje studie. Niet uit druk, maar uit liefde voor groei.
En toch merk ik: ik mag nog vaker dromen en stilvallen. Want telkens als ik hier ben, gebeurt het vanzelf. Het witte midden opent zich. Creativiteit komt niet omdat ik het wil, maar omdat ik haar uitnodig. In het niets ontstaat alles.
De afgelopen tijd heb ik bewuster tijd gemaakt voor dit soort momenten. Het leven heeft me, zacht én scherp, de afgelopen tijd laten voelen: morgen is nooit beloofd. Dus ik kies. Voor nu. En nog meer voluit leven.
Mijn woord voor 2025 is: ontdekken.
Niet plannen, maar springen. Op het water zijn, een museum binnenlopen, dansen op muziek die ik niet ken maar die me raakt. Spelen. Leven. Ademen.
Mijn leven is een ontdekkingstocht. Altijd al geweest. Maar dit atelier herinnerde me eraan hoe fijn het is om minder te moeten. Iets minder studeren. Meer vrijheid. Meer met het leven dansen. Meer ik.
En genieten, vooral dat. Véél genieten.
Balans is voor mij geen luxe, maar mijn levenskunst, waar ik het beste tot uiting kom. Dan voel ik en ben ik in verbinding met mezelf en een ander.
Natuurlijk heb ik mijn valkuilen. Eén boek op tafel en ik ben verdwenen. Ik studeer met hart en ziel. Maar ik wil het lichter. Vrijer. Spelender.
Dus schreef ik (met mijn oude vertrouwde Montblanc vulpen) twee zinnen in mijn schriftje:
Geef jezelf één ochtend per week voor het niets.
Vraag vóór elke studie: geeft dit me écht energie?
En nu zit ik hier. De koffie is bijna op. De vogels zingen nog. De zon valt op tafel en alles is precies goed zoals het is. En ik voel:
Dít is leven. Geen haast. Alleen maar dit.
Liefs,
Debbie
